Loslaten

Het begint al bij het doorknippen van de navelstreng. Iedere ouder herkent de fasen van het loslaten van zijn kind. De eerste keer naar de kinderopvang, de eerste keer naar de basisschool. De eerste keer uit logeren. Het eerste schoolreisje.

Voor een ouder van een kind met diabetes kan het extra lastig zijn om je kind los te laten. Er spelen zoveel factoren mee. Wat als, en dan, hoe gaat het met, je hebt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en “moet” je kind overgeven aan “vreemde” handen.

Ik weet nog goed dat onze zoon een kinderfeestje had en ik zelf naar een verjaardag ging van een neefje elders in het land. Alles doorgenomen met de ouder van het jarige feestvarken, genoteerd op een briefje wat en hoeveel koolhydraten er in al het lekkers zat. Telefoonnummers achtergelaten om te overleggen.

Het idee dat ik een uur van hem verwijderd was, gaf mij een extra onrustig gevoel. Mocht er iets gebeuren, dan zou ik onmiddellijk als reddende engel in de auto springen en naar huis scheuren.

Het kinderfeestje was erg leuk en is prima verlopen.

Heerlijk voor de kinderen om in het moment te zijn en feest te vieren. Als wij iets van kinderen kunnen leren is dat het wel, leven in het hier en nu. Wat heb je nu nodig? Hoe is het nu? Wat voel ik in mijn lichaam en waar? Welke gedachten heb ik allemaal?

Weet dat je niet je gedachten en emoties bent.

Je hebt je gedachten en je voelt je emoties. Die komen en gaan weer voorbij.

Gisteren en morgen tellen niet, want nu is het feestje. Zo simpel kan het zijn. Nu genieten.

“Los” laten, of te wel laten en vertrouwen hebben in jezelf, je kind, je omgeving en in het leven, lukt met vallen en opstaan. Een stapje vooruit en soms 2 terug.